Ο Γερμανός στρατηγός Όθων Λίμαν Φον Σάντερς με τον Μουσταφά Κεμάλ

«Αδειάστε την Μικρά Ασία από τα ιθαγενή στοιχεία που σας στέκονται εμπόδιο, έλεγε εκείνο τον καιρό η Πρωσσική κυβέρνηση στους Ταλαάτ και Εμβέρ. Είσαστε δάσκαλοι στην τέχνη της εκκένωσης. Και εμείς θα αντικαταστήσουμε τους σκύλους τους Έλληνες, τους ταραχοποιούς και άχρηστους με καλούς και τίμιους Γερμανούς, υποταγμένους και υπάκουους, οι οποίοι θα σας αποδώσουν στο εκατονταπλάσιο αυτό που η εξαφάνιση των Ελλήνων θα σας έχει στερήσει.
Και τα οφέλη από την επιχείρηση θα είναι για σας σημαντικότερα απ΄ ότι όλοι οι θησαυροί του χαλίφη».
Από το βιβλίο «Berlin – Bagdad» του Gerhard Albert Ritter (1929 – 2015) όπως αποδίδεται στο βιβλίο «Τουρκία και Ανατολικά ζητήματα» του Θεόδωρου Μπατρακούλη, εκδόσεις Ινφογνώμων, σελίδα 321.
***
Η κατανόηση όσων συμβαίνουν στις μέρες μας στην ευρύτερη περιοχή στην οποία ανήκουμε, προϋποθέτει στοιχειώδη επισκόπηση γεωπολιτικών δεδομένων και μακροπρόθεσμων στρατηγικών σχεδιασμών της ισχυρότερης σήμερα Ευρωπαϊκής δύναμης, της Γερμανίας η οποία σε υποτυπώδη συνεργασία με την Γαλλία, ρυθμίζει τις τύχες ολόκληρης της Ευρώπης.
Ασφαλώς και είναι αδύνατο μέσα στις λίγες γραμμές ενός άρθρου να αποκρυπτογραφηθούν εξαιρετικά πολύπλοκα και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα υπερδυνάμεων, μεγάλων και μικρών χωρών αλλά και πολλών ομάδων που πολεμούν σαν εθνικές οντότητες, μισθοφόροι ή ιδεολόγοι στον πόλεμο επαναχάραξης των συνόρων της Μέσης Ανατολής που διεξάγεται εδώ και αρκετά χρόνια.
Αξίζει όμως τον κόπο να εστιάσουμε στα στρατηγικά συμφέροντα της ισχυρότερης Ευρωπαϊκής δύναμης η οποία από την εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου είχε πανίσχυρη επιρροή στους νεότουρκους που κατέλαβαν την εξουσία μετά την κατάρρευση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Γερμανός στρατηγός Όθων Λίμαν Φον Σάντερς υπήρξε αρχιστράτηγος του Οθωμανικού στρατού, μετά τις ήττες που υπέστησαν ο Τζεμάλ Πασάς από τους Ρώσους και ο Εβέρ Πασάς από τις δυνάμεις της Αντάντ, με στόχο να προωθήσει τα συμφέροντα της Γερμανίας στην Μέση Ανατολή.
Στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η επιτήδεια ουδετερότητα της Τουρκίας υποστήριξε ουσιαστικά την Γερμανία. Η Τουρκία υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τη ναζιστική Γερμανία τον Ιούλιο του 1941 ενώ την 1η Ιουνίου 1942 υπέγραψε μία κρίσιμης σπουδαιότητας για τον πόλεμο εμπορική συμφωνία με την οποία η Γερμανία εξασφάλισε συνολικά 135.000 τόνους πολύτιμου χρωμίου έναντι οπλισμού και κλεμμένου από τους Εβραίους χρυσού. Μόνο τις τελευταίες μέρες του δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, στις 23 Φεβρουαρίου 1945, η Τουρκία «κήρυξε τον πόλεμο στην Γερμανία», όταν η ήττα του άξονα ήταν πλέον δεδομένη και βέβαιη.
Στην σύγχρονη εποχή η Τουρκία αποτελεί «το μακρύ χέρι» της Γερμανίας στην Μέση Ανατολή συνεχίζοντας να εξυπηρετεί τα Γερμανικά συμφέροντα. Η ενεργειακή εξάρτηση της κυρίαρχης στην Ευρώπη Γερμανίας από την Ρωσία δεν μπορούσε παρά να είναι προσωρινή στους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς της.
Στους σχεδιασμούς αυτούς η Τουρκία αποτελεί το κομβικό κέντρο βάρους της Γερμανικής πολιτικής κάτι που επέβαλε πρώτα την απεξάρτηση της Τουρκικής οικονομίας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην συνέχεια την σύνδεση των οικονομιών της Κύπρου και της Ελλάδος με την μέγγενη του ΔΝΤ.
Πράγματι, η Τουρκική οικονομία (ο μεγαλύτερος δανειστής του ΔΝΤ με 46 συνολικά δις Δολάρια) διέκοψε τις σχέσεις της με το ΔΝΤ το 2008, εννέα χρόνια μετά την έναρξη δανειοδότησης της από αυτό, με την Τουρκική οικονομία να αναπτύσσεται με την αποφασιστική συνδρομή της Γερμανίας. Οι τρείς από τους τέσσερις όμως αγωγούς που σχεδίασαν οι Γερμανοί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 περνούν υποχρεωτικά μέσα από την Τουρκία και ο ένας από την Κύπρο, κάτι που προϋποθέτει την επίλυση του Κυπριακού, σύμφωνα με τους Γερμανικούς σχεδιασμούς που εύνουν σκανδαλωδώς την Τουρκία.
Δύο χρόνια μετά (Απρίλιος 2010) η Ελλάδα οδηγήθηκε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στους μηχανισμούς στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης με αποτέλεσμα να παραμένει, εδώ και έξη χρόνια παγιδευμένη χωρίς να μπορεί να δανειστεί από πουθενά αλλού, αποδεχόμενη υποχρεωτικά ολοένα και μεγαλύτερες απώλειες κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας.
Στις αρχές του 2013 με αχίλλειο πτέρνα το Τραπεζικό σύστημα, η Κύπρος οδηγήθηκε και αυτή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο οποίο παραμένει μέχρι σήμερα παρά τα «εύσημα» για την καλή πορεία του προγράμματος.
Το ζητούμενο δεν είναι άλλο από την πλήρη συνθηκολόγηση Ελλάδας και Κύπρου ώστε να ικανοποιηθούν οι Τουρκικές και Γερμανικές απαιτήσεις για διχοτόμηση της Κύπρου, αλλά και η διχοτόμηση του Αιγαίου.
Κάτω από την γεοπολιτική αυτή οπτική εξηγούνται πολλά από τα «ανεξήγητα» που παρατηρούμε στις μέρες μας:
Η κατάρριψη του Ρωσικού αεροσκάφους μέσα στην Συρία από την Τουρκία αντιπροσωπεύει τον τρόμο της Γερμανίας για το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός αγωγού που δεν θα περνά μέσα από το χέρι της, δηλαδή την Τουρκία, αλλά μέσα από Κουρδικές περιοχές καταλήγοντας στην Μεσόγειο. Η πιθανότητα, μετά την απελευθέρωση του Κομπάνι από κάθε πίεση του χαλιφάτου (Σχετικό είναι το άρθρο μας 14ης Οκτωβρίου 2014 με τίτλο «Ισλαμικό Χαλιφάτο, Κομπάνι, Τουρκία: Η μεγάλη έκρηξη πλησιάζει επικίνδυνα») και την Ρωσική επέμβαση, να καταληφθεί η Τζαραμπλούς, η τελευταία πύλη ανεφοδιασμού του Ισλαμικού κράτους από την Τουρκία σε συνδυασμό με την προσπάθεια των Κούρδων να ελέγξουν την στρατηγικής σημασίας συνοριακή πόλη Αζάζ, οδηγούν ουσιαστικά στην πλήρη έξοδο της Τουρκίας από την νοητή γραμμή ενός πιθανού, μελλοντικού αγωγού που θα συνδέει την Μεσόγειο με Συριακό Κουρδιστάν – Ιρακινό Κουρδιστάν – Περσίας –  Αζερμπαϊτζάν (ή εναλλακτικά μέσω Κασπίας) – Ρωσίας.
Το συγκεκριμένο όμως πολυεπίπεδο πρόβλημα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο γιατί οι Κούρδοι της Συρίας υποστηρίζονται όχι μόνο από τους Ρώσους αλλά και από τους Αμερικανούς, κάτι που δείχνει την διαφοροποίηση των συμφερόντων και των σχεδιασμών Γερμανίας και Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην πολύπαθη περιοχή.
Η μη εξομοίωση από τον ΓΓ του ΝΑΤΟ της «παραβίασης» του Τουρκικού εναέριου χώρου από τους Ρώσους με τις παραβιάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου από τους Τούρκους, εξευτελίζει τις αρχές που υπηρετεί η συμμαχία αποκαλύπτοντας σε όλη την μεγαλοπρέπεια την εφαρμογή «δύο μέτρων και δύο σταθμών» στην αντιμετώπιση ιδίων περιστατικών, αρκεί να εξυπηρετούνται συμφέροντα συγκεκριμένης στιγμής αλλά και μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί.
Η προθυμία της Γερμανίας να προσφέρει «γη και ύδωρ» στην Τουρκία (οικονομική βοήθεια, άρση περιορισμών στους Τούρκους πολίτες στην πρόσβαση τους στην Ευρώπη και άνοιγμα κεφαλαίων των ενταξιακών διαπραγματεύσεων παρά την κραυγαλέα υστέρηση της Τουρκίας σε θέματα συμμόρφωσης στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο), με «αντάλλαγμα» να συγκρατήσει τις μεταναστευτικές ροές, αποτελεί απλή εφαρμογή σχεδιασμών που περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία. Την ευκαιρία βέβαια έδωσε απλόχερα η νέα Ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανοίγοντας διάπλατα τα Ελληνικά σύνορα με τις «ελεύθερες δομές φιλοξενίας», έχοντας μάλιστα την ασυγχώρητη αφέλεια να πιστεύει πως ολόκληρο το 2015 θα δεχθούμε 100.000 «πρόσφυγες», οι οποίοι όμως ήδη έφθασαν τους 800.000! (Σχετικό με το θέμα αυτό είναι το άρθρο μας 11ης Αυγούστου 2015 με τίτλο «Λαθρομετανάστευση: Ουμανισμός, ιδεοληψία, ανικανότητα και τα αμύθητα κέρδη των δουλεμπόρων»).
Η Τουρκία ελέγχει απόλυτα ολόκληρο το κύκλωμα της λαθρομετανάστευσης και δεδομένου ότι τους χειμερινούς μήνες υπάρχει «αναδουλειά» λόγω των κακών καιρικών συνθηκών, είναι πρόθυμη να αποδεχτεί τα δώρα της Γερμανίας για να «συγκρατήσει» τις μεταναστευτικές ροές μέχρι να εισπράξει όλα τα ανταλλάγματα που εξασφάλισε.
.
EXTRA - Μέρκελ, Ερντογάν
.
Σ Υ Μ Π Ε Ρ Α Σ Μ Α: Η μόνη ελπίδα για την αποφυγή της επερχόμενης, άριστα σχεδιασμένης υποταγής Ελλάδος και Κύπρου στους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς της Γερμανίας που καθιστούν την Τουρκία προνομιακό κέντρο ενεργειακών αγωγών, είναι η Ρωσία.
Η ανάμειξη της Ρωσίας στην Συρία οδηγεί σε πλήρη ανατροπή των Γερμανικών σχεδιασμών και μετατρέπει ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή μας σε μια απρόβλεπτη, κινούμενη άμμο.
Η κατάσταση που διαμορφώνεται προσφέρει πολύτιμο χρόνο σε Ελλάδα και Κύπρο προκειμένου να απεγκλωβιστούν από τον θανάσιμο για τα εθνικά τους συμφέροντα εναγκαλισμό ΔΝΤ και Ευρωπαϊκών μηχανισμών δανειοδότησης καθώς και από τα ενδογενή προβλήματα τους, με την απαραίτητη προϋπόθεση παραμερισμού κάθε έννοιας «πολιτικού κόστους».
Οι επόμενες γενιές των Ελλήνων και των Κυπρίων θα γνωρίζουν με βεβαιότητα κάτι που η δική μας γενιά δεν πρόκειται να μάθει εύκολα: Αν δηλαδή οι σημερινοί ηγέτες Ελλάδας και Κύπρου (Τσίπρας και Αναστασιάδης) θα είναι αντάξιοι ενός Τάσου Παπαδόπουλου ή ενός … Γιώργου Τσολάκογλου!