"Δυστυχώς η κατάσταση που περιγράφει ο συνάδελφος αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Ακόμα και υπηρεσίες πρώτης γραμμής όπως πχ η Α.Δ. ή οι ομάδες ΔΙ.ΑΣ. αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα καθημερινά.
Πιο συγκεκριμένα ομάδες ΔΙ.ΑΣ. χρησιμοποιούν ακόμα συμβατικές μηχανές διαφόρων χρωμάτων (μαύρο, γκρι, μπλε) χωρίς ηχητικά και φάρους, ούτε καν κάγκελα παρά τις διαβεβαιώσεις κάθε ηγεσίας από την έναρξη της υπηρεσίας ότι σύντομα θα διορθωθεί το πρόβλημα. Όλες οι ομάδες ΔΙ.ΑΣ. χρησιμοποιούν τους ίδιους φορητούς ασυρμάτους, μόνο που επειδή είναι πάνω στην μηχανή και σε μεγάλες ταχύτητες δεν μπορούν να ακούσουν τίποτα, έχουν αναγκαστεί με σημαντικό κόστος και έχουν προμηθευτεί από την τσέπη τους ακουστικά.
Η ειρωνεία είναι ότι πολλές φορές εισπράττουν και την αποδοκιμασία από το κέντρο αν τύχει να μην λάβουν άμεσα κάποιο σήμα, λες και ευθύνεται ο αστυνομικός για την ανεπάρκεια κάλυψης του τομέα του... Gps; Χάρτες; Μπλοκάκια για κλήσεις; Για τα πρώτα δυο ας είναι καλά η τσέπη του κάθε αστυνομικού, για τις κλήσεις (σε εξαιρετικές περιπτώσεις αφού δεν αποτελούν αποστολή της ομάδας) βρέθηκε μια κάποια λύση με την συνδρομή περιπολικών..
Τέλος για τα αλεξίσφαιρα βρέθηκε μια λύση με ιδιωτικές πρωτοβουλίες (ας είναι καλά οι άνθρωποι) τουλάχιστον για την Αθηνά. Το ίδιο και για τα service των μηχανών, πολλές από τις οποίες αναγκάζονται να δουλεύουν 23 ώρες την μέρα με ότι αυτό συνεπάγεται για την καταπόνηση που δέχονται. Σε άλλες πόλεις υπάρχουν ελλείψεις σε στολές δικικλυστή, μπότες, κράνη (!), και γιλέκα παλαιά και ακατάλληλα για τέτοιου είδους υπηρεσία..
Κι όμως όταν έρχεται κάποιο σήμα όλα αυτά είναι δευτερεύοντα, όταν κινδυνεύει ένας συνάνθρωπος μας θα τρέξουμε, θα ρισκάρουμε για να είμαστε εκεί έγκαιρα και να πράξουμε το καθήκον μας. Ένας από τους πολίτες που καθημερινά μας πλησιάζουν στο σύντομο διάλειμμα μας σε κάποια πλατεία, με είχε ρωτήσει γιατί.
Γιατί να ρισκάρεις την ζωή σου όταν δεν έχεις ούτε καν τα στοιχειώδη μέσα να εκτελέσεις την αποστολή σου; Η απάντηση είναι μια. Επειδή εγώ και όλοι οι μάχιμοι συνάδελφοι μου ερχόμαστε σε επαφή με τον πολίτη. Νιώθουμε την αγωνία, τον πόνο, την αδικία που υφίσταται. Αυτόν τον πολίτη υπηρετούμε, αυτόν που στο πρόσωπο μας, βλέποντας την στολή, προσμένει εκείνον που θα τον βοηθήσει, που θα τον σώσει από ένα κίνδυνο.
Τι μπορείς να πεις σε ένα οικογενειάρχη που έχουν εισβάλει στο σπίτι του και απειλούν την οικογένεια του; -Δεν έχω φάρους και ηχητικά, θα έρθω σε λίγο; Σε μια ηλικιωμένη που την έχουν χτυπήσει για να της πάρουν την αλυσίδα από τον λαιμό; -Δεν μου έδωσαν ποτέ χάρτη με το στενάκι που σου επιτέθηκαν;
Στον τρομοκρατημένο πολίτη που εισέβαλαν στο κοσμηματοπωλείο του με Καλάσνικοφ; -Τα αλεξίσφαιρα μας δεν μας προστατεύουν από τέτοια όπλα; Δεν τους ενδιαφέρει. Δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει. Είναι σε κίνδυνο. Έχουν την ανάγκη μας. Θα είμαστε εκεί. Για αυτό και συνεχίζουμε παρά τα όποια προβλήματα.
Δεν είμαστε όμως αναλώσιμοι, έχουμε κι εμείς οικογένειες που μας αγαπάνε, φίλους, γυναίκες παιδιά. Καλό θα είναι λοιπόν εκτός από τους χαμηλόβαθμους, να βγουν για κανονική περιπολία, έστω ορισμένες ώρες και ορισμένοι υψηλόβαθμοι αστυνομικοί. Ίσως τότε, ίσως αν νιώσουν τα προβλήματα από πρώτο χέρι, ίσως αποκτήσουν μια καλύτερη εικόνα από αυτή που διαγράμματα, στατιστικές και αναλύσεις μπορούν να τους δώσουν..."
Πηγή:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας...
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.