Της Χαρούλας Ασημακοπούλου (Προέδρου της τοπικής Κοινότητας Βαρνάβα)
Η εικόνα που
πάντα με συγκλόνιζε ,την μέρα αυτή του εθνικού μας ξεσηκωμού, ήταν αυτή της
πανέμορφης Ελλάδας, με τα κουρελιασμένα ρούχα, να τριγυρνάει σα ζητιάνα.
Ταπεινωμένη και απελπισμένη , με την απόγνωση χαραγμένη στο πρόσωπό της .
Πόσο πιο οφθαλμοφανής είναι η επανάληψη της ιστορίας και πόσο αληθινοί είναι οι στίχοι του ποιητή που μας λέει
«Μοναχή τον δρόμο επήρες
και ξανάρθες μοναχή,
δεν είναι εύκολες οι θύρες
όταν η χρεία τες κουρταλεί»
Πώς φτάσαμε μετά από τόσους αιώνες ξανά στο σημείο μηδέν ;Τι μεσολάβησε ;
Πόσο πιο οφθαλμοφανής είναι η επανάληψη της ιστορίας και πόσο αληθινοί είναι οι στίχοι του ποιητή που μας λέει
«Μοναχή τον δρόμο επήρες
και ξανάρθες μοναχή,
δεν είναι εύκολες οι θύρες
όταν η χρεία τες κουρταλεί»
Πώς φτάσαμε μετά από τόσους αιώνες ξανά στο σημείο μηδέν ;Τι μεσολάβησε ;
Οι απαντήσεις θα μπορούσαν να είναι πολλές αλλά η κεντρική ιδέα είναι πάντα ίδια. Έπαρση και εγωισμός. Όλες οι αυτοκρατορίες, όλες οι οικονομίες ,όλες οι σχέσεις, οι οικογένειες, οι φιλίες, οι συνεργασίες , όλα εκεί σκοντάφτουν .
Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο εαυτός του. Ο εγωισμός και η εντύπωση πως ..ηδικήθημεν και ενώ αξίζουμε τα μέγιστα, λάβαμε αχαριστία και αγνωμοσύνη.
Πολλά χρήματα και λίγη δουλειά . Όλα τα παιδιά επιστήμονες , μπορούν δεν μπορούν. Άχρηστα , μαλθακά , ανίκανα να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα που επιμελώς τους την κρύψαμε και τα βάλαμε σε έναν κόσμο που θα θέλαμε να ζήσουμε εμείς .Σε μια ουτοπία καλά φτιαγμένη, που όταν άνοιξαν την πόρτα του κάστρου που τους χτίσαμε, είδαν τον κόσμο που πρέπει να ζήσουν σαν μια κοινωνία λεπρών .
Μια κοινωνία βασισμένη στις στείρες γνώσεις και στον άνθρωπο , χωρίς Θεό χωρίς στήριξη … Αυτοκτονίες, απογοητεύσεις και καταφυγή αντί σ Αυτόν που μας στήριξε και πέθανε για μας , στους ψυχαναλυτές και τους ψυχιάτρους.
Μήπως να κουνήσουμε λίγο τα χέρια μας και να πάψουμε να είμαστε ζητιάνοι ; Να σφίξουμε κατσαβίδια, τσαπιά , να αρμέξουμε πρόβατα και γενικά να ασχοληθούμε με ότι έχει να κάνει με παραγωγή και όχι με φιοριτούρα ; Χωρίς παραγωγή είμαστε χαμένοι. Όσο κι αν μας κακοφαίνεται Ραγιάδες θα είμαστε , Ραγιάδες θα μείνουμε και Ραγιάδες θα είναι τα περήφανα για την καταγωγή που δεν τίμησαν , παιδιά των παιδιών μας. Μήπως να μαζέψουμε τα μυαλά μας λίγο, να αφήσουμε τις αυτοπροβολές, τις ίντριγκες ,τις δολοπλοκίες και να αφήσουμε τη δουλειά μας να μιλήσει για μας; Να στηρίξουμε ότι καλό γίνετε και να μη νοιαζόμαστε ΠΟΙΟΣ το κάνει. Φτάνει να γίνει
Στο χέρι μας είναι, να ξεφύγουμε από το προδιαγεγραμμένο από τους άλλους μέλλον μας, αν αποφασίσουμε να δουλέψουμε όλοι μαζί.. . Απομονώνοντας τους ρουφιάνους και τους δήθεν... ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΑΠ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΡΗΜΟ ΚΑΝΑΠΕ. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ
Πηγή:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας...
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.