Το μέλλον δε θα’ρθεί από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς

Το μέλλον δε θα’ρθεί από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς

Του Στρατή Μαζίδη
Διαχρονικοί οι στίχοι του Μαγιακόβσκη υπό την έννοια του μέλλοντος ως μια μορφή ουσιαστικής ζωής και όχι απλά μιας βιολογικής μας παρουσίας στο χώρο και το χρόνο.

Η ζωή δεν περιορίζεται μονάχα στον ύπνο, το φαγητό, το ποτό (αν τα απολαμβάνει κανείς αυτά σήμερα) και τις υπόλοιπες βιολογικές ανάσες. Η ζωη επεκτείνεται κυρίως στο πως αισθανόμαστε και νιώθουμε. Χαμογελάμε το πρωί όταν ξυπνάμε αλλά και το βράδυ στο τέλος μιας ακόμη ημέρας; Κάνουμε όνειρα; Είναι εφικτά;

Εμείς πλέον σε αυτή τη χώρα δε διαθέτουμε μέλλον. Το μέλλον μας είναι υποθηκευμένο όπως και όλα όσα μας ανήκουν ή τουλάχιστον θεωρούσαμε πως μας ανήκουν.

Δεν αντιδρά κανείς. Ανακοινώνονται και επιβάλλονται πράγματα που ποτέ κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί. Και δεν κουνιέται φύλλο.

Αποκοιμήθηκε άραγε η κοινωνία;

Αποκάμε από την επίπλαστη καλοπέραση (όσων την είχαν) των περασμένων ετών και τώρα αδυνατεί να κινηθεί;

Ή μήπως ελπίζουμε σε καλύτερες ημέρες; Μα πώς θα έρθουν αν δεν τις φτιάξουμε σήμερα εμείς;

Πριν πεινάσουμε, μαγειρεύουμε ή τουλάχιστον το κάνουμε όταν συμβεί αυτό και δεν περιμένουμε να γεμίσει ξαφνικά το πιάτο. Και γενικώς το παραμικρό που κάνουμε στη ζωή, το προετοιμάζουμε.

Πώς όμως αδιαφορούμε για το μέλλον; Πάνω σε τι στηριζόμαστε και θεωρούμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν από μόνα τους;

Μπορεί να συμβεί αυτό; Είναι ποτέ δυνατόν αυτοί που σε κατέστρεψαν, να σε ανακουφίσουν; Να σε ανακουφίσουν πραγματικά, όχι να σε κάνουν να πιστέψεις ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Όπως κάποιοι έλαβαν τα μέτρα τους για να εξυπηρετήσουν το δικό τους το συμφέρον, αυτό οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς αν θέλουμε να ζήσουμε τόσο εμείς όσο και οι επόμενες γενιές σε μια ανεξάρτητη χώρα με αξιοπρέπεια και δικαίωμα στο όνειρο, την εργασία και τα κοινωνικά αγαθά.

Πρέπει να αλλάξουμε πρώτα οι ίδιοι. Να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας. Να βλέπουμε και λίγο μπροστά, όχι μόνο.

Έπειτα να απομακρύνουμε όλους αυτούς. Όλους όμως. Αυτή πρέπει να είναι το πρώτο σκληρό μας μέτρο με αμέσως επόμενο την απονομή δικαιοσύνης για όσους μας έφτασαν ως εδώ.

Έτσι θα καθαρίσει ο αέρας αυτής της γης ώστε να μπορέσει πάλι να καρπίσει.

Το μέλλον δε θα’ρθεί από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο, αν δεν πάρουμε μέτρα κι εμείς
Πηγή:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..