ΒΑΡΝΑΒΑΣ - Το μαύρο χρώμα στη ζωή μας

Διαβάζω στο zougla.gr:

Μας «έκαψε» ο Αχιλλέας Καραμανλής

Δευτέρα, 16 Αυγούστου 2010, 16:33

Δ. Κ.

Στο... παρά πέντε κατάφεραν οι πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά στη Βάρη, το Σάββατο, και να αποτρέψουν τα χειρότερα. Στο σημείο επιχείρησαν 10 οχήματα με 30 πυροσβέστες, ενώ από αέρος πραγματοποίησαν ρίψεις νερού ένα ελικόπτερο και δύο αεροσκάφη.

Και αν το μέτωπο είχε επεκταθεί για τα καλά στο ξέφραγο αμπέλι, δηλαδή στο οικόπεδο των δέκα στρεμμάτων, του οποίου ιδιοκτήτης φέρεται να είναι ο θείος του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, Αχιλλέας Καραμανλής, τότε η φωτιά θα έκαιγε μέχρι και σήμερα.

Στο συγκεκριμένο οικόπεδο τα χορτάρια κοντεύουν να ξεπεράσουν το ανθρώπινο ύψος. Το τοπίο συμπληρώνουν εγκαταλελειμμένα αυτοκίνητα, σκουπίδια, πάνω από πενήντα λάστιχα αυτοκινήτων και ό,τι άλλο από χαρτομάνι μπορεί κανείς να φανταστεί. Και στο βάθος μια όμορφη, έρημη βίλα του παλιού καιρού.

«Αυτό δεν είναι οικόπεδο, αλλά πυριτιδαποθήκη» αναφώνησε ένας πυροσβέστης, βλέποντας όλα αυτά τα εύφλεκτα υλικά στο οικόπεδο του τέως υπουργού Περιβάλλοντος και Δημοσίων Έργων.

«Έχουν τόσα λεφτά και δεν δίνουν δύο δραχμές να φτιάξουν αυτό το πανέμορφο οικόπεδο;» είπε με παράπονο ένας κάτοικος της περιοχής, που έβλεπε τη φωτιά να καίει το… βιος του Αχιλλέα Καραμανλή.

Και επανέρχομαι στα δικά μας:

Πέρασε σχεδόν και ο Αύγουστος. Ευτυχώς δεν ξανακαήκαμε παρά τους φοβερούς αέρηδες! Μένει ο Σεπτέμβριος και η ελπίδα να πέσει καμιά βροχή στον δύστυχο αυτόν τόπο! Οι τοπικοί άρχοντες, ηλιοκαμένοι πλέον, σκέφτονται με νοσταλγία τα ωραία χρόνια που πέρασαν στον Βαρνάβα και μερικοί από αυτούς κάνουν σχέδια για το μέλλον τους στις επερχόμενες πολιτικές ανακατατάξεις.  Οχι για το μέλλον του χωριού αλλά για το δικό τους μέλλον. Και εάν τα χόρτα στο αμπέλι του Αχ Καραμανλή ήταν δυο μέτρα («αυτό δεν είναι οικόπεδο, αλλά πυριτιδαποθήκη» αναφώνησε ο πυροσβέστης), που να δουν τα δικά μας χόρτα – όσο εν πάσει περιπτώσει έμειναν από την πυρκαγιά της 17^ης Ιουλίου.

Καμιά συγκίνηση, καμιά ενέργεια, καμιά δραστηριότητα – έστω και καθυστερημένη από μέρους της Κοινότητας και όλων εκείνων που είχαν απεριποίητα τα χωράφια, τα αμπέλια και τα δασάκια τους. Ετσι για να δείξουν ότι συμπάσχουν, ότι αναγνωρίζουν και το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Αλλά τι να περιμένει κανείς από άτομα που έχουν την αδιαφορία γενετικά εμφυτευμένη στο DNA τους... Ατομα που με βάση το δικό τους συμφέρον και εκείνο των χειροκροτητών τους, συγκρότησαν μια ομάδα, εξελέγησαν με την ψήφο μας και έκτοτε αγνοείται η τύχη τους. Από άτομα που αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η αδιαφορία τους προκάλεσε τεράστιες ζημιές στους διπλανούς τους, στις περιουσίες τους. Που έθεσε σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους.

Στα κοντά οκτώ χρόνια που επιλέξαμε να κατοικήσουμε μόνιμα στον Βαρνάβα, δεν είδα κάποιο έργο που να έχει κοινοτικό προσανατολισμό. Ενα έργο οτιδήποτε. Κάτι που να προσδώσει αξία στο χωριό. Μελαγχολώ κάθε φορά που περνάω μέσα από το Καπανδρίτι ή το Μικροχώρι. Θα μπορούσαμε να μείνουμε εκεί. Αλλά μας άρεσε περισσότερο το «πρωτόγονο» του χωριού μας. Η όμορφη φύση που το περιέβαλλε. Πιστεύαμε ότι με λίγες παρεμβάσεις θα γινόταν Παράδεισος. Και αυτός ο Παράδεισος έχει γίνει πλέον καμένη γη. Που θα περάσουν χρόνια μέχρι να παρασινίσει ξανά. Και ίσως δεν προλάβουμε βιολογικά να το χαρούμε.

Αλλά όσο οι μεγαλόσχημοι αδιαφορούν παντελώς και προκλητικά εμφανώς για τον Νόμο και τους κανονισμούς, όσο οι τοπικές αρχές εξακολουθούν να τους μιμούνται δεν θα υπάρξει προκοπή στον τόπο αυτό. Δεν σας κρύβω ότι σκεφτόμαστε πλέον σοβάρα να τα πουλήσουμε όλα και να μετακομίσουμε στο εξωτερικό. Μπορεί οι επίσης «ξένοι» να έχουν τα κουσούρια τους, μπορεί όλα να μην είναι «καλώς καμωμένα», αλλά τουλάχιστον έχουν από χρόνια πολλά λύσει τα καθημερινά προβλήματα με τα οποία εμείς ανεπιτυχώς καταπιανόμαστε. Η τοπική αυτοδιοίκηση στις μικρές και μεγάλες κοινωνίες λειτουργεί με κανόνες και γνώμονα το κοινό συμφέρον και την ευημερία των κατοίκων που τις αποτελούν. Δεν μπερδεύουν το μυαλό με τα αρχίδια, δεν ξέρουν καν τι σημείνει η λέξη τσαμπουκάς, οι πολίτες δεν είναι αγενείς και βρωμόστομοι στις μεταξύ τους σχέσεις. Εχουν κανόνες και υποχρεώσεις και το ίδιο απαιτούν από τους συμπολίτες τους. Και εάν παραβούν τον νόμο γνωρίζουν ότι θα δώσουν λόγο γι΄αυτό. Ακόμη και για 20 ευρώ. Συναποφασίζουν και ενεργούν, δρομολογούν και εκτελούν, προσπαθούν να καινοτομήσουν και συχνά το καταφέρνουν. Εχει ενδιαφέρον να ζεις στις κοινωνίες αυτές γιατί ξέρεις ότι μπορείς και εσύ να συνεισφέρεις. Να προσφέρεις κάτι που μπορείς, για να πάρεις κάτι άλλο που χρειάζεσαι. Αλληλεπίδραση, άμιλα, αλληλεγγύη, σεβασμός, ευγένεια, προσπάθεια.

Εδώ, αδιαφορία, κομματισμός, συμφεροντολογία, ξενοφοβία, στενομυαλιά, ωχαδερφισμός, κοροϊδία, ερασιτεχνισμός, αρπακόλα, γραψαρχιδισμός και άλλα πολλά που ακόμη και στο λεξικό δεν υπάρχουν τα ανάλογα λήμματα. Ξέχασα την πρωτοτυπία (με επιφύλαξη) – όταν βαπτίζεις τις υπερωρίες «ρεπό» (για να μην τις πληρώσεις), προσθέτεις και μια αναρρωτική συν την δικαιούμενη κανονική άδεια (χα!) τότε έχεις αρκετό χρόνο για καλοκαιρινές δραστηριότητες! Γιατί αυτή η εγκεφαλική υπερλειτουργία να μην γινόταν δράση και προσφορά;  Γιατί το Ελληνικό μυαλό να μην μπορεί να ξεφύγει από τον κακό προσανατολισμό του προς κατευθύνσεις δημιουργικές και κοινωφελείς;

Πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν και στο χωριό μας! Λίγο κλάδεμα, λίγο κόψιμο, λίγο σκάψιμο, λίγη καλαισθησία, λίγη φροντίδα και σε βάθος χρόνου όλα θα ήταν καλύτερα. Αν έβαζε ο καθένας μας από κάτι, δυό χέρια, ένα κοπτικό, ένα κλαδεφτήρι, μια υδροφόρα, ένα φορτηγό, μια φαγάνα, ένα άροτρο, μια καλή διάθεση τότε πολλά θα μπορούσαν να υλοποιηθούν  και η χαρά της δημιουργίας θα ήταν το κοινό μας μυστικό. Οταν όμως τα πάντα έχουν κοινό παρονομαστή το συμφέρον, το κέρδος και τις προσωπικές φιλοδοξίες τότε το μαύρο φαντάζει περισσότερο μαύρο, η διάθεση καταρρακώνεται και η απαισιοδοξία μεταλλάσσεται σε αδιαφορία. Κρίμα γιατί το χωριό μας είχε όλες τις προοπτικές να αναδειχτεί σε μια ζηλευτή μικρή κοινωνία και σε ένα παράδειγμα προς μίμηση. Κρίμα γιατί αυτοί οι λίγοι μπόρεσαν να κάνουν ένα τόσο μεγάλο κακό σε τόσους πολλούς.

Ενας συμπολίτης σας – το «καμένος» δεν έχει πια σημασία καθώς όλοι καμένοι είμαστε.