Το Τροχαίο με την Πόρσε Έγινε Viral για τους Λάθος Λόγους

ΑΝΝΑ ΝΙΝΗ

Feb 28 2017, 2:08pm

Σε μια χώρα με κακούς δρόμους, κακούς νόμους και κακή νοοτροπία, η μαγκιά στον δρόμο θεωρείται κάτι καλό.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να παρακολούθησε τις ειδήσεις αυτό το Σαββατοκύριακο και να μη συγκλονίστηκε από το βίντεο του πολύνεκρου τροχαίου δυστυχήματος που συνέβη το μεσημέρι της Κυριακής στο 83ο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας. Μεταξύ των νεκρών, είναι κι ένα παιδί τριών ετών, που βρισκόταν μαζί με τη μητέρα του σε νόμιμα σταθμευμένο αυτοκίνητο, όταν το αυτοκίνητο μάρκας Porsche ενός 24χρονου έπεσε επάνω τους με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με συνέπεια τα δυο οχήματα να διαλυθούν και να τυλιχτούν στις φλόγες.

Η τραγικότητα της κατάστασης προσωποποιείται στις κινήσεις του ανθρώπου που είδε τη γυναίκα του και το παιδί του να καίγονται χωρίς να μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα. Προσωποποιείται εκεί διότι ο άνθρωπος αυτός τα έκανε όλα σωστά, αλλά κατέληξε να είναι η τραγικότερη φιγούρα του συμβάντος. Ωστόσο, το ζήτημα έχει αμέτρητες προεκτάσεις. Έχει ηθική και πολιτική πλευρά, είναι ζήτημα που ακροβατεί μεταξύ κοινής λογικής και παραλόγου. Ενός παραλόγου που απορρέει από την ίδια την κοινωνία.

Το συγκεκριμένο βίντεο κατάφερε να ξεσηκώσει αντιδράσεις και να ανοίξει έναν διάλογο ξανά για την οδική συμπεριφορά.

Από τη μια, υπάρχει ο τρόπος που μεταδόθηκε η είδηση από τα περισσότερα Μέσα - με τίτλους όπως «Η φονική πόρσε οδήγησε στον θάνατο 4 άτομα» λες και «Η φονική πόρσε» δεν φτιάχτηκε, δεν αγοράστηκε και δεν οδηγήθηκε από κανέναν. Απ' την άλλη, κάπου μέσα στην είδηση μπήκε και η φράση «η κακιά η ώρα». Διότι χρειάζεται μια κακιά ώρα ή μια αναποδιά, ή γλωσσοφαγιά, για να «πέσει» ένα όχημα -με έτσι κι αλλιώς υπερβολικές δυνατότητες- πάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο. Αυτή είναι και η άποψη που καταργεί έμμεσα τον ανθρώπινο παράγοντα και τις ευθύνες του. Καταργεί το μάθημα του «μαχαιριού» στην εγκληματολογία, που εξηγεί πως από τη μια ένα αντικείμενο είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, αλλά από την άλλη μπορεί να γίνει ένα φονικό όπλο αν δεν προσέξεις τη χρήση του.

Στ' αλήθεια, όμως, πόσοι έχουν στον νου τους πως, σε ό,τι αφορά τα οχήματά τους, έχουν την απόλυτη ευθύνη οι ίδιοι; Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στις επίσημες μετρήσεις της τροχαίας, με λύπη μπορεί να διαπιστώσει πως οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους (σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, του 2015) ήταν 789. Ανάμεσά τους ήταν και 129 πεζοί που έχασαν τη ζωή τους επειδή κάποιος τους παρέσυρε με το όχημά του. Την ίδια χρονιά «μετρήσαμε» 1.068 βαριά τραυματίες. Όλοι αυτοί, είναι  άνθρωποι που μια μέρα έφυγαν από το σπίτι τους, έβαλαν μπρος το αυτοκίνητο ή τη μηχανή τους και μετά από λίγο έγιναν «επίσημα στατιστικά στοιχεία» και αριθμοί στο site της τροχαίας επειδή οι ίδιοι ή κάποιος άλλος δεν πρόσεξαν αρκετά.

«Δεν πειράζει, θα στείλω ένα μήνυμα όσο οδηγώ, να ανάψω και τσιγάρο, θα πιω λίγο καφέ, θα μιλήσω στο τηλέφωνο, θα πιω λίγο παραπάνω, το ελέγχω».

Συζήτηση προκλήθηκε και για το βίντεο του τροχαίου που διέρρευσε και για το αν μας χρειάζονται τέτοιες σκληρές εικόνες. Κι όμως, ενώ καθημερινά χάνουν τη ζωή τους δύο ή τρεις άνθρωποι στην άσφαλτο, το συγκεκριμένο βίντεο κατάφερε να ξεσηκώσει αντιδράσεις και να ανοίξει έναν διάλογο ξανά για την οδική συμπεριφορά. Μας τρόμαξε, μας σόκαρε, μας έκανε να το ζήσουμε κι εμείς. Το έκανε σε τέτοιο βαθμό που ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε το ενδεχόμενο να προβάλλονται τέτοια βίντεο καθημερινά - για παράδειγμα στο ενδιάμεσο των δελτίων ειδήσεων. Θα ήταν αν μη τι άλλο, ένας τρόπος να δούμε μέσω ενός οπτικοποιημένου αποτελέσματος τι μπορεί να συμβεί από την ασυνείδητη οδήγηση και να αποτυπωθεί μέσα μας η εικόνα που δεν θέλουμε να ζήσουμε. Προφανώς και υπάρχει η πτυχή των οικογενειών των θυμάτων των τροχαίων που αναγκάζονται να βλέπουν σε επανάληψη τη στιγμή που ο άνθρωπος τους χάνεται και ίσως η λύση θα βρισκόταν στην προβολή ατυχημάτων άλλων χωρών.
Δεν έχουμε οδική συμπεριφορά και παιδεία στην Ελλάδα και αυτό είναι τουλάχιστον βέβαιο. Μάλιστα η κατάσταση χωλαίνει από όλες τις πλευρές. Από εμάς, από φορείς, από το κράτος. Ξεκινάς τα μαθήματα και μέσα σε έναν μήνα βγαίνεις στον δρόμο μόνος σου, έχοντας πάρει δίπλωμα επειδή εξετάστηκες κάνοντας μπρος-πίσω, παρκάρισμα και οπισθογωνία. Πιθανότατα έχεις λαδώσει κιόλας επειδή «θα είχες άγχος, αλλά τα ήξερες» και ο δάσκαλος έπρεπε να σε βοηθήσει και λίγο στο παρκάρισμα. Οι εξεταστές θα έκαναν τα στραβά μάτια. Αργότερα πήρες αυτοκίνητο και είπες «Δεν πειράζει, θα στείλω ένα μήνυμα όσο οδηγώ, να ανάψω και τσιγάρο, θα πιω λίγο καφέ, θα μιλήσω στο τηλέφωνο, θα πιω λίγο παραπάνω, το ελέγχω». Υποσυνείδητα σκέφτηκες «Μπορεί να μην δω το κόκκινο ή το stop, αλλά δεν θα χάσω την κλήση». Ποτέ δεν σκέφτηκες ότι μπορεί να χάσεις τη ζωή σου ή, ακόμα χειρότερα, πως υπάρχει εκεί μια πιθανότητα να αφαιρέσεις τη ζωή κάποιου που δεν φταίει σε τίποτα. Και το αν είναι μικρή ή μεγάλη η πιθανότητα αυτή, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Η πρόθεση πάντα θα προηγείται της πράξης και γι' αυτό θα είσαι πάντα υπεύθυνος. Πάντα θα φταις που αφήνεις συνειδητά την πιθανότητα να προκληθεί ένα ατύχημα. Πάντα θα φταις που υποτιμάς με τον τρόπο σου την ανθρώπινη ζωή για να τρέξεις ή για να μιλήσεις στο τηλέφωνο.

Η κυβέρνηση έκανε εξαγγελίες μειώσεων στα πρόστιμα κατά 50% υιοθετώντας μια κακώς εννοούμενη φιλολαϊκή πολιτική.

Οι άνθρωποι που οδηγούν απρόσεκτα, σπάνια σκέφτονται την πιθανότητα της πρόκλησης κάποιου ατυχήματος. Σπάνια φοβούνται μήπως σκοτωθούν ή μήπως, από δική τους απροσεξία, σκοτώσουν κάποιον άλλο ή καταλήξουν οι ίδιοι στα επείγοντα των νοσοκομείων με κάποια αναπηρία. Η πρώτη σκέψη μετά από κάποια παράβαση είναι πάντα «Μην μας πιάσουν οι μπάτσοι» και αυτό είναι μια ένδειξη του ωχαδερφισμού που μας ταλαιπωρεί ως κοινωνία. Ακόμα χειρότερα, υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν συνειδητά αντλώντας ευχαρίστηση από την ταχύτητα και την επικίνδυνη οδήγηση. Άνθρωποι που εντελώς εγωιστικά σκέφτονται πως ο δρόμος τούς ανήκει και μπορούν να εκτονώσουν την επιπολαιότητά τους όπως και όταν γουστάρουν.

Το ίδιο πράγμα συνέβη και με το τροχαίο στο οποίο έχασε τη ζωή του ο Παντελής Παντελίδης.

Οι παραβιάσεις που γίνονται ενώ μπορεί να στοιχίσουν ζωές, τιμωρούνται με ποινές-χάδια. Πρόστιμα, τα οποία αν τα πληρώσεις κατευθείαν μειώνονται στο μισό ενώ για να γίνει αφαίρεση διπλώματος, πρέπει να είσαι ένας τραγικός οδηγός που παραβιάζει συνεχώς τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σαν να μην έφτανε αυτή η τραγική διαδικασία ατιμωρησίας, πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση έκανε εξαγγελίες μειώσεων στα πρόστιμα κατά 50% υιοθετώντας μια κακώς εννοούμενη φιλολαϊκή πολιτική σε μια χώρα που οι οδηγοί πιστεύουν πως είναι υπερ-ταλαντούχες σοφεράτζες που χαραμίζονται στη Μεσογείων, ενώ θα μπορούσαν να τρέχουν σε ράλι. Σε μια χώρα με κακούς δρόμους, κακούς νόμους και κακή νοοτροπία, η μαγκιά στον δρόμο θεωρείται κάτι καλό. Έχουμε δει μέχρι και βουλευτές να δηλώνουν, γεμάτοι καμάρι, ότι είναι «γκαζοφονιάδες».
Μέσα σε όλες αυτές τις παραμέτρους εμφανίστηκαν κάποια media που για κάποιο λόγο έπρεπε να αναφέρουν από ποιο κολέγιο είχε αποφοιτήσει ο οδηγός, ποια σχολή είχε τελειώσει, αν είχε κοσμοπολίτικη συμπεριφορά ή όχι. Το ίδιο πράγμα συνέβη και με το τροχαίο στο οποίο έχασε τη ζωή του ο Παντελής Παντελίδης. Ακούγαμε μέχρι και τι ρούχα φορούσε ο τραγουδιστής, αλλά σπανίως γίνονταν και γίνονται αναφορές στα επίπεδα αλκοόλ που βρέθηκαν στις εξετάσεις αίματος όσων επέβαιναν στο όχημα. Έτσι και τώρα, η βαρύτητα έπεσε στο ποιος ήταν ο οδηγός και όχι στη δολοφονική οδική του συμπεριφορά. Διότι, ήταν εκ των πραγμάτων μια οδική συμπεριφορά με καταστροφικά αποτελέσματα για τον ίδιο και άλλους τρεις ανθρώπους. Ανεξάρτητα από το αν το όχημα έχασε την πορεία του εξαιτίας μιας μηχανικής βλάβης -αυτό δεν είμαστε σε θέση να το γνωρίζουμε ακόμη-, η ταχύτητα με την οποία έπεσε επάνω στο νόμιμα σταθμευμένο όχημα δεν αναπτύσσεται από μόνη της. Κάποιος πρέπει να πατήσει το γκάζι για να φτάσει εκεί το κοντέρ. Και αυτός ο κάποιος έχει τον έλεγχο του οχήματος, άρα και την απόλυτη ευθύνη. Είναι σκληρό, όμως δεν ήταν «άτυχος» αλλά ασυνείδητος.

Ο ντόρος που έγινε και ήθελε «το πλούσιο παιδί που παίρνει το αμάξι του μπαμπά του για να κάνει ό,τι γουστάρει», ανάγοντας τον θάνατο και την κακή οδήγηση σε κάτι ταξικό, μόνο λάθος μπορεί να είναι.

Φυσικά, ο ντόρος που έγινε και ήθελε «το πλούσιο παιδί που παίρνει το αμάξι του μπαμπά του για να κάνει ό,τι γουστάρει», ανάγοντας τον θάνατο και την κακή οδήγηση σε κάτι ταξικό, μόνο λάθος μπορεί να είναι. Η μια πλευρά είναι η άποψη που θέλει τον κακό πλούσιο που πιστεύει πως του ανήκουν όλα, να μη δίνει δεκάρα για νόμους και συμπολίτες. Όμως η συγκεκριμένη μονοδιάστατη επισήμανση θα μπορούσε να έχει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ότι μπορεί να εμπλακεί σε τροχαίο θανατηφόρο ατύχημα μόνο ένας ιδιοκτήτης ακριβού αυτοκινήτου, ένας γόνος πλούσιας οικογένειας, άρα οι υπόλοιποι που το αμάξι μας φτάνει μέχρι τα 100 ή τα 120 χλμ/ώρα, είμαστε ελεύθεροι να οδηγούμε όπως θέλουμε. Προφανώς και τα πιο φθηνά αμάξια δεν θα έπεφταν με τέτοια δύναμη σε κάποιο άλλο όχημα προκαλώντας την ίδια έκρηξη, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορούν να προκαλέσουν ένα θανατηφόρο ατύχημα. Ας μην λέμε ξανά ψέματα στον εαυτό μας, ενώ ξέρουμε πως η απροσεξία, ο θάνατος και το τηλεφώνημα που θα κάνει ο γιατρός από τα Επείγοντα στο σπίτι σου για να ειδοποιήσει την οικογένειά σου πως «Κατέληξε», δεν είναι θέμα τσέπης ή αυτοκινήτου.
Πηγή Τμήματος Ειδήσεων:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..