Οι "μεταξοσκώληκες" στην αποικία των τιμωρημένων ελλήνων

Του Στέλιου Συρμόγλου

Σε πείσμα των...μεταξοσκώληκων της σύγχρονης κοινωνίας, που θα έβλεπαν με πολύ "καλό μάτι" σπασμένες όλες τις γραφίδες, υπάρχουν κάποιοι αρθρογράφοι οι οποίοι για να διασώζεται σε κάποιο βαθμό η αυτοσυνείδηση και η αίσθηση της προσωπικής ισορροπίας, εκφράζουν επίμονα τον σκεπτικισμό τους, απορρίπτοντας την αυστηρή προσαρμογή στους κανόνες, που επιβάλλει η "προκάτ" λογική της εποχής μας...

Και η γραφίδα τους, εκτός από την εκτόνωση των εσωτερικών πιέσεων, είναι μια μαρτυρία και μια διαμαρτυρία, για όσα συντελούνται 'εν ονόματι" μας, χωρίς ποτέ να ερωτηθούμε...

Τούτη η γραφίδα δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται στους μεταξοσκώληκες που αυξάνονται στην αποικία των τιμωρημένων Ελλήνων.

Ποιοι είναι οι μεταξοσκώληκες; Υπάρχει μια παροιμία που λέει πως όταν ο Θεός έφτιαχνε τη Γη, κοσκίνιζε το χώμα και έριχνε τις πέτρες πίσω του.Και ονομάτισε τις χώρες. Το σωρό με τις πέτρες τον βάφτισε Ελλάδα. Ετσι κανακεύαμε πάντα οι Ελληνες το κακό ριζικό μας. Και η Ελβετία βουνό είναι. Εκεί έπεσε και΄πράσινο, αλλά δεν τρώγεται. Συσσωρεύτηκε όμως το παγκόσμιο χρήμα υπό ελβετικό έλεγχο.

Εμείς στην Ελλάδα ακουμπήσαμε στην τουρκοκρατία για να κρύβουμε, δύο και πλέον αιώνες, την αθλιότητα μας. Αν προσθέσουμε και τις ξένες επιρροές, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της κρίσης και της εθνικής αναξιοπρέπειας, σχηματίζουμε το πλαίσιο της αποικίας των τιμωρημένων!

Δανείζομαι τον τίτλο από τον Κάφκα, γιατί ταιριάζει στην ελληνική πραγματικότητα. Μόνο που δεν είμαστε όλοι οι Ελληνες τιμωρημένοι. Κάποιοι ανέλαβαν το ρόλο του τιμωρού. Συνέπραξαν με τους "αποικιοκράτες" .

Οταν ξεπέφτει και σαπίζει ένας λαός , στην πτωμαίνη αναπτύσσονται ευδαίμονα σκουλήκια. Κάποια πολυτελή και μοσχαναθρεμμένα, τα πολυτελείας, που λέμε, δεν καταδέχονται τη σαπίλα και την κοπριά και σκαρφαλώνουν στη μουριά. Είναι οι μεταξοσκώληκες!..

Τα βάζουν οι ειδικοί καλλιεργητές του μεταξιού σε κουκούλια, εξασφαλίζοντας τους "πολυτελή ζωή" και προφύλαξη για πολυτελείς παραγωγές. Αλλιώς, τους λέμε "επενδυτές". Και επενδύουν σε βαπόρια,σε τράπεζες,σε ιδεολογίες, σε πολιτικά κόμματα,στα ΜΜΕ, στην Εκκλησία, ακόμα και σε θεούς και δαίμονες.

Ετούτη δε η ευδαίμων ελληνική Αραπιά, νιώθει να τη χαιδεύει το μετάξι που δεν φοράει, το χρήμα που δεν κρατάει και νομίζει συχνά ότι ψήλωσε κάμποσα μέτρα. Και στο μεταξύ, η ελληνική μουριά μένει χωρίς φύλλα.

Δεν πρόκειται για αντίδραση κατά του κεφαλαίο ή για αριστεροκουλτουριάρικα φληναφήματα. Κάθε εχέφρονας και σκεπτόμενος πολίτης τάσσεται υπέρ της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας και της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ωστόσο, ο κρατικός κορβανάς προσπαθεί να γεμίσει μονίμως με το "ζουμί" των αγροδίαιτων χελωνών, των απλών πολιτών,των μισθοσυντήρητων και των συνταξιούχων.

Οταν βγάζουν από τη μύγα ξύγκι και κουκουλώνουν με κουκούλια τους μεταξοσκώληκες, το πράγμα πάει αλλού. Και τούτα τα χρυσοφόρα ερπετά δεν έχουν το κλασικό χρώμα που ξέρουμε. Είναι πολύχρωμα. Μπλέ,πράσινα, κόκκινα, κίτρινα. Είναι όπως το νερό που παίρνει το χρώμα του μπουκαλιού. Εμείς βάζουμε το νερό και οι άλλοι τα μπουκάλια.

Εχουμε κάποια χρυσωρυχεία, αλλά από εκεί δεν βγάζουμε τίποτα. Ο,τι έβγαλαν οι αρχαίοι. Τώρα το χρυσάφι έρχεται ταξιδεύοντας με ξένο διαβατήριο και φεύγει πάλι με το ίδιο.Τι μένει στον τόπο μας; Τα κουκούλια που αχρηστεύονται, τα σκουλήκια που ψοφάνε και τα απόβλητα της πολιτικής...

Το χρήμα μετακινεί βουνά, αλλά όταν το εμποδίζουν, μετακινείται το ίδιο. Οταν δεις το χρήμα να έρχεται, ψάξε για ...μεταξοσκώληκες!

Οι μεταξοσκώληκες επιβιώνουν, γιατί είναι ασπόνδυλοι. Να το ηθικό δίδαγμα: Γίνετε ασπόνδυλοι Ελληνες και κάποιοι θα καταφέρετε να ανεβείτε από την κοπριά στη μουριά. Είναι μια στάση αποδεκτή από πολλούς κρατούντες.

Αν πάλι δεν αρέσει σ' άλλους, γιατί είναι "ανεπίτρεπτος συμβιβασμός", τότε ας κάψουν, όπως ο Γερμολάι Λοπάχιν του Τσέχωφ, το "Βυσινόκηπο", το...μουρόκηπο για να πεθάνουν και οι κάμπιες με ασβέστη...

 

Πηγή Τμήματος Ειδήσεων:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..