Γράφει ο Ζαχαρίας Μίχας*
Από τον υπογράφοντα εκτιμάται ότι υπάρχει κάτι το οποίο είτε έχει διαφύγει από την προσοχή αναλυτών και δημοσιολογούντων, είτε δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητό, με αποτέλεσμα να μην συνυπολογίζεται σε γενικές γραμμές σε αναλύσεις και στις απόψεις που διατυπώνονται δημόσια. Ας επιχειρήσουμε να το εξηγήσουμε.
Γενική πεποίθηση αποτελεί, ότι ο χώρος των Βαλκανίων ενδιαφέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες, στον βαθμό που διεκδικείται από τη Ρωσική Ομοσπονδία ως χώρος επιρροής σε μια περιοχή όπου η πρόσβαση της Μόσχας βαίνει μειούμενη και αυτό ανεξαρτήτως της εξέλιξης των σχέσεων με την Ουάσιγκτον.
Η επιρροή σημαίνει έλεγχος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τα ζητήματα ενεργειακής τροφοδοσίας της Ευρώπης, άλλο ένα ζήτημα που καθορίζει το επίπεδο ελέγχου μιας περιοχής. Στα επιχειρήματα που έχουν καταγραφεί ειδικά για την ΠΓΔΜ, τις ΗΠΑ ανησυχούσαν οι στενές σχέσεις του εθνικιστικού VMRO επί Νίκολα Γκρουέφσκι με τη Ρωσία.
Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας εντάσσεται και η αναγνώριση της ΠΓΔΜ με τη «συνταγματική» της ονομασία, παρότι αυτό ενοχλούσε μια χώρα φιλικά προσκείμενη – κυρίως την εποχή εκείνη – προς τη Ρωσία, όπως η Ελλάδα, η οποία επίσης έχει διαχρονικά ειδική σημασία για τη ρωσική πολιτική στην περιοχή.
Η Γερμανία της Άγκελα Μέρκελ φέρεται να ενδιαφέρεται για το φερόμενο ως κινεζικής έμπνευσης, φαραωνικού τύπου έργο εξόδου του Δούναβη στο Αιγαίο με την κατασκευή καναλιού, που θα επιτρέπει την οικονομικότερη προώθηση προϊόντων από και προς την «καρδιά» της Ευρώπης, μηδέ εξαιρουμένων των ενεργειακών.
Εάν τα ανωτέρω ευσταθούν, τότε είναι λογικό το ενδιαφέρον της Ουάσιγκτον να επιθυμεί να βρίσκεται σε θέση που θα της επιτρέπει να ελέγχει τη δραστηριότητα δυο εκ των κορυφαίων – κατά πολλούς των μοναδικών – γεωστρατηγικών ανταγωνιστών της, της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή, αλλά και της ηγέτιδας δύναμης της ΕΕ, της Γερμανίας. Κατά συνέπεια, αυτό θα πρέπει να ορίσουμε ως το στρατηγικό τους συμφέρον.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Ουάσιγκτον καλείται να βρει τα κατάλληλα βήματα που θα οδηγήσουν στην επίτευξη του αντικειμενικού της σκοπού, δηλαδή του ελέγχου της περιοχής. Βασικός άξονας της πολιτικής τους είναι η υπόσχεση ενσωμάτωσης στους δυτικούς θεσμούς συνεργασίας και ασφάλειας.
Αυτό μεταφράζεται σε εγγύηση επιβίωσης για ένα κατά κοινή παραδοχή προβληματικό -έως θνησιγενές- πολυεθνικό σε κάθε περίπτωση κράτος, που θα το «απελευθερώσει» από την επιρροή τρίτων χωρών και θα το προσδέσει στο «δυτικό άρμα», ώστε τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους.
Δικό μας «στρατηγικό», δικό τους «τακτικό»…
Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα έχει ως στρατηγικό συμφέρον την αντιμετώπιση κάθε είδους αλυτρωτισμού που έχει τη βάση του στην ταραγμένη Ιστορία των Βαλκανίων, καθώς υπό συγκεκριμένες συνθήκες, σε κάποια μελλοντική χρονική συγκυρία, θα μπορούσε να αναβιώσει καταστάσεις εξόχως προβληματικές για την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Δε διαφωνεί κανείς με το επιχείρημα ότι στρατιωτικά η ΠΓΔΜ είναι μια αμελητέα κυριολεκτικά ποσότητα. Έτσι ήταν όμως και το αντάρτικο στο Κοσσυφοπέδιο της Σερβίας, έως ότου τα γεωστρατηγικά συμφέροντα και οι επιδιώξεις της Δύσης και όχι φυσικά τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι αναφορές περί «εθνοκάθαρσης», οδήγησαν στη συντριπτική υπέρβαση αυτού του στρατιωτικού μειονεκτήματος, με τα αποτελέσματα να είναι γνωστά.
Με βάση ποιον λογικό συνειρμό μπορεί στρατηγικά να απορρίψει κανείς κατηγορηματικά το ενδεχόμενο αναβίωσης εθνικιστικών οραμάτων για έξοδο στο Αιγαίο, από κάποια άλλη κυβέρνηση και έναν διαφορετικά «γαλουχημένο» λαό σε βάθος χρόνου στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας;
Μια βολική γεωστρατηγικά αν και αυταπόδεικτα ψευδέστατη ιστορικά κατασκευή, όπως ο «Μακεδονισμός», μας ταλαιπωρεί μέχρι και τις ημέρες μας. Με βάση ποια λογική διαμορφώνεται η πεποίθηση ότι το πρόβλημα επιλύθηκε, χωρίς να έχει αντιμετωπιστεί το θεμέλιό του;
Δηλαδή ο… «ολιστικός» σφετερισμός μιας γεωγραφικής περιοχής με ελληνική Ιστορία αλλά πλέον πολυεθνικής πληθυσμιακής σύστασης, που είναι η απόπειρα δημιουργίας των προϋποθέσεων ανάδυσης μελλοντικά ενός βολικού γεωστρατηγικά -για όποιον θα το ελέγχει- κράτους, το οποίο δεν θα έχει σχέση με τα σημερινά σύνορα της ΠΓΔΜ.
Η αβάσταχτη νεοελληνική ελαφρότητα
Πόσο καλά θα «κούμπωναν» τέτοιοι αλυτρωτικοί οραματισμοί με τις τουρκικές βλέψεις στη δυτική Θράκη; Είναι χαρακτηριστική η ρητορική ισχυρών προσωπικοτήτων της τουρκικής πολιτικής σκηνής να μιλούν σταθερά για «Θράκη», όσο και ο ρόλος τουρκικών υπηρεσιών στην υποστήριξη οποιουδήποτε ομνύει στη σημαία «ανεξαρτησίας της Θράκης» που έχουν στα γραφεία τους σύλλογοι και οργανώσεις, τουρκικής συνείδησης μειονοτικών συμπολιτών μας.
Κατά συνέπεια, η ελαφρότητα με την οποία δείχνει να αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση το θέμα της «ταυτότητας» και της γλώσσας της γειτονικής μας χώρας εκπλήσσει, αλλά και η έλλειψη ενδιαφέροντος διασφάλισης ακόμα και ορισμένων που προκύπτουν από την ίδια την τελική θέση των Σκοπίων στις διαπραγματεύσεις.
Δηλαδή, όταν οι ίδιοι αποδέχονται τη σλαβική προέλευσή τους, δηλαδή την έλευσή τους στην περιοχή 900 χρόνια μετά τους Έλληνες Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Φιλίππου, με ποια λογική η Ελλάδα αποδέχεται την ονομασία της γλώσσας ως «μακεδονικής» και δεν απαιτήθηκε ως προϋπόθεση επίτευξης συμφωνίας το «σλαβομακεδονική»;
Τα ανωτέρω συνιστούν το στρατηγικό διακύβευμα για την Ελλάδα, αυτό που οφείλει εν ολίγοις να προστατεύσει με κάθε τρόπο. Μια πιο προσεκτική και αποστασιοποιημένη ματιά όμως, αποκαλύπτει ότι αυτό που για την Ελλάδα αντιπροσωπεύει το στρατηγικό επίπεδο, για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι το τακτικό…
Πιο απλά, όσα για την Ελλάδα συνιστούν καταστάσεις δυνητικού θανάσιμου κινδύνου για την ίδια της την επιβίωση, στον αμερικανικό σχεδιασμό που έχει κάποιες άλλες στρατηγικές προτεραιότητες (σ.σ. γεωστρατηγικός έλεγχος της περιοχής και αποτροπή ανάμιξης των ανταγωνιστών), αποτελούν καταστάσεις προς διευθέτηση, στον «δρόμο» για την επίτευξη του δικού τους αντικειμενικού σκοπού.
Τα θετικά ή αρνητικά «κίνητρα» σύμπλευσης
Στο σημείο αυτό ξεκινούν σοβαρά προβλήματα ασφαλείας. Οι ΗΠΑ, ή οποιαδήποτε άλλη ισχυρή χώρα στη θέση τους, προσπαθούν να δώσουν κίνητρα σε όσους εμπλέκονται και για τον οποιονδήποτε λόγο – όχι την αντιπαράθεση μαζί τους – υιοθέτησης της συμπεριφοράς που θα διευκόλυνε την πρόοδο στην προσπάθεια επίτευξης το δυνατόν συντομότερα, του αντικειμενικού τους σκοπού.
Κατά συνέπεια και στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, οι ΗΠΑ κάνουν το ίδιο και με τις δυο πλευρές, ή ενδεχομένως εμπλέκονται και στη διαδικασία που θα οδηγήσει στην εξουσία δυνάμεις που θεωρείται για οποιονδήποτε λόγο ότι θα έφερναν το αποτέλεσμα που θα εξυπηρετούσε καλύτερα αυτή την απόλυτα ορθολογική με βάση το αμερικανικό εθνικό συμφέρον στόχευση.
Τον έλεγχο του χώρου, της ΠΓΔΜ εν προκειμένω, προϋπόθεση για το οποίο είναι η επίλυση του «ονοματολογικού». Άρα, και αυτό είναι επίσης απόλυτα λογικό για την αμερικανική πλευρά, οι ενστάσεις ουσίας της ελληνικής πλευράς δεν αποτελούν προτεραιότητα, ακόμα κι αν θεωρηθεί ότι συμμερίζονται την ορθότητά τους, ή απλώς διάκεινται θετικά!
Τα παραδείγματα κοντόφθαλμης οπτικής στην πολιτική που έχουν ιστορικά υιοθετήσει σε διάφορα σημεία της υφηλίου, δίνοντας προτεραιότητα στην άμεση ανάγκη και υποβαθμίζοντας τις μελλοντικές επιπτώσεις είναι πολλά.
Η πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας» στο μέλλον, δεν αποτελεί στρατηγική για το μέλλον, αλλά ενώ για τις ΗΠΑ θα δημιουργήσει απλώς μια προβληματική κατάσταση, για την Ελλάδα θα είναι μέχρι και μοιραία.
Στην επίμαχη για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα περιοχή, τα περιθώρια της χώρας να αποδεχθεί απλώς διαβεβαιώσεις, είναι σχεδόν μηδενικά, ασχέτως του πόσο ήσυχη μπορεί να αισθάνεται στη σημερινή ιστορική και γεωστρατηγική συγκυρία.
Στην προσπάθεια να ελέγξουν μέσω του ΝΑΤΟ τα «οικόπεδο» ΠΓΔΜ, πέραν των κινήτρων που μπορεί να είναι οικονομικής φύσεως, ή ακόμα και της άσκησης «προσωπικής επιρροής» σε πολιτικούς – πρωταγωνιστές στις χώρες ενδιαφέροντος, δεν έχουν λόγο να ασχοληθούν επί της ουσίας με τις αιτιάσεις οποιουδήποτε, αλλά με τη διαχείρισή τους, ώστε να διαμορφώσουν συνθήκες για την επίτευξη προόδου – υπέρβασης των εμποδίων επίτευξης του τελικού τους στόχου.
Θεωρητικά, τα κίνητρα ή/και η γενικότερη άσκηση επιρροής θα μπορούσε να γίνεται με θετικό (υποσχέσεις: Νόμπελ ειρήνης, οικονομική βοήθεια, αξιοποίηση υδρογονανθράκων, ανάσχεση τουρκικού αναθεωρητισμού;), ή αρνητικό (οικονομική πίεση, εκβιασμοί, έμμεση απειλή μη ανάμιξης στην τουρκική επιθετικότητα;) τρόπο.
Συνήθης τακτική είναι οι προφορικές εγγυήσεις για το τι θα συμβεί εάν οι επιλογές μιας χώρας είναι οι επιθυμητές. Πόσο απίθανο είναι, για παράδειγμα, η ελληνική πλευρά να έχει ακούσει, ότι εάν εισέλθει η ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ οι πιέσεις στο ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» θα καταστούν ασφυκτικές; Προσθέτοντας παράλληλα ότι οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι αυτά πρόκειται για ιστορικά «παραμύθια της Χαλιμάς»;
Η θεσμική παραγωγή στρατηγικής και η… «κλίμακα χειραγωγησιμότητας»
Αυτό που μπορεί να εικάσει κανείς με σχετική ασφάλεια, είναι ότι μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, στη διαδικασία σχεδιασμού της υψηλής της στρατηγικής από τους αρμόδιους θεσμούς, βλέπει και αντιμετωπίζει τη «μεγάλη εικόνα». Στην περίπτωσή μας, ας υποθέσουμε ότι είναι ο χάρτης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, η οποία συμπεριλαμβάνει τα Βαλκάνια.
Όσον αφορά τους θεσμούς αυτούς παραγωγής στρατηγικής, η Ελλάδα δεν τους διαθέτει. Η πολιτική της συνήθως ασκείται αναλόγως των προσώπων που βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά και τις στερεοτυπικές πεποιθήσεις των οποίων είναι φορείς, σε συνδυασμό με τα δυνατά και αδύνατα σημεία ενός εκάστου, είτε πνευματικά – διανοητικά, είτε – ας το ονομάσουμε «περιγραφικά» κάπως – πιο ιδιοτελή-προσωπικά.
Η Ελλάδα καλείται να λειτουργήσει σε αυτή τη μεγάλη εικόνα, όπου το στρατηγικό επίπεδο, το διακύβευμα δηλαδή για τις ΗΠΑ, είναι ο γεωστρατηγικός έλεγχος της περιοχής με ό,τι αυτό συνεπάγεται, από την αποτροπή καθόδου της Ρωσίας στα θερμά νερά της Μεσογείου, τον έλεγχο του ενεργειακού «παιγνίου» στην περιοχή, την προστασία του Ισραήλ, ή και άλλα επιμέρους.
Δηλαδή, καλείται να «διαβάσει» την κατάσταση όσο το δυνατόν πιο ψυχρά, ρεαλιστικά, αποστασιοποιημένα και ορθολογικά, χωρίς συναισθηματισμούς και να αναζητήσει τον βέλτιστο τρόπο προστασίας του δικούς της ζωτικού συμφέροντος, του δικού της στρατηγικού επιπέδου, το οποίο όμως στον σχεδιασμό των ισχυρών κινείται στο τακτικό τους επίπεδο.
Δεν νοιάζει κανέναν το «δίκαιο» και το «άδικο»… προσαρμοστείτε
Αυτή είναι μια βασική παραδοχή για την ελληνική πλευρά όταν σχεδιάζει, έστω με τον πλημμελή τρόπο που γίνεται σήμερα, τη στρατηγική της, ώστε να μην παρασυρθεί από τη λογική του τι είναι δίκαιο ή άδικο προσπαθώντας να πείσει, αφού κανείς δεν τοποθετεί το πρόβλημα σε αυτή τη βάση.
Παρεμπιπτόντως, απογοητεύει η μαζική παρουσία ειδικών του διεθνούς δικαίου σε συμβουλευτικές επιτροπές του υπουργείου Εξωτερικών, το οποίο αποτελεί διαχρονική παθογένεια και μεγάλη αδυναμία. Αυτό αποκαλύπτει τη στρεβλή και… ιδιαζόντως αφελή προσέγγιση των ζητημάτων από πλευράς Ελλάδας.
Κι όλα αυτά τα αρνητικά σχόλια γίνονται, παρά το γεγονός ότι πολλά πρόσωπα που συμμετέχουν είναι λαμπροί επιστήμονες. Ο εξωτερικός παρατηρητής όμως, μπορεί να προσαρμόσει τη στρατηγική του, καθώς μια ομάδα τέτοιας σύστασης, τείνει να γίνεται εξαιρετικά προβλέψιμη…
Επανερχόμενοι, το ζητούμενο είναι το πώς μπορεί μια χώρα όπως η Ελλάδα να «συζεύξει» τα στρατηγικά της συμφέροντα με τον σχεδιασμό ενός ισχυρού, ώστε εξ αντανακλάσεως να τα προστατεύσει, ή πως θα διαθέτει εκείνες τις συμμαχίες, πάλι με βάση το συμφέρον των μερών, οι οποίες θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά όταν απειληθεί το ελληνικό στρατηγικό – ζωτικό συμφέρον.
Επειδή οι κραυγές στην Ελλάδα από κάθε πλευρά είναι ο κανόνας, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ορθολογικές πεποιθήσεις στην ελληνική κοινωνία για την πραγματική ισχύ της χώρας και τα όριά της, ενθυμούμενοι όμως παράλληλα και το ακόλουθο:
Σε ένα σοβαρό και αποφασισμένο να επιβιώσει στη ζούγκλα των διεθνών σχέσεων κράτος, τίποτα δεν είναι χαμένο εξ αρχής. Όλα είναι μαχητά, αρκεί να λείπουν όσο το δυνατόν περισσότεροι από τους παράγοντες που καθιστούν ένα κράτος ευάλωτο.
Είτε στο επίπεδο των προσώπων-διαχειριστών της εξουσίας, είτε στο θεσμικό, που προσδιορίζει το επίπεδο συνεπούς μακροχρόνιας προετοιμασίας ή αντίθετα ολιγωρίας στην αντιμετώπιση μιας κατάστασης, η οποία ασφαλώς δεν προέκυψε ξαφνικά, αλλά ενδείξεις και σημάδια υπήρχαν επί μακρόν.
Επίλογος
Καταληκτικά, το σύστημα Βαλκανίων – Ανατολικής Μεσογείου εξελίσσεται σε ένα από τα πιο κομβικά σημεία του διεθνούς γεωπολιτικού χάρτη. Οι ευκαιρίες και οι κίνδυνοι ασφαλώς συνυπάρχουν. Οι πρώτες αναμένουν δυναμικούς παίκτες με ικανότητα να δουν σε βάθος χρόνου, όχι απαραιτήτως τους «πειθαρχημένους» και «υπάκουους».
Η Ελλάδα δεν δείχνει να έχει κατανοήσει επαρκώς, ότι το να μην επιμένει σε ζητήματα ζωτικής σημασίας για το μέλλον της, φοβούμενη την οργή των ισχυρών, αποφέρει μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη για τη χώρα. Το πρόβλημα είναι ότι και η ιδιοτελής ανθρώπινη φύση παίζει ρόλο στις επιλογές των ηγεσιών, καθώς το πολιτικό μέλλον ενίοτε προτάσσεται του εθνικού, με αποτέλεσμα να επιλέγεται η εξυπηρέτησή του.
Ορισμένες φορές, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει στυγνή ιδιοτελής οπτική στα πράγματα, ψυχολογικές διαδικασίες πείθουν ατομικά ή και συλλογικά, ότι αυτό που εξυπηρετεί το προσωπικό μέλλον, εξυπηρετεί και το εθνικό. Όταν δε το άτομο ή η ομάδα πειστεί ότι είναι «εθνικώς απαραίτητοι», εισερχόμαστε σε επικίνδυνες ατραπούς που άπτονται της ψυχοπαθολογίας και το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.
*Ο Ζαχαρίας Μίχας είναι διευθυντής μελετών του Ινστιτούτου Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας (ΙΑΑΑ/ISDA)
Πηγή Τμήματος Ειδήσεων:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστούμε για την επίσκεψή σας...
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.