Σαν κάτι να χρωστάμε στην ιστορία…

Του Στάθη Χαμπίμπη

Και να που οι δρόμοι ξαναγέμισαν από κόσμο. Αυτό που δεν κατάφερε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση το καταφέρνει πολύ γρήγορα ως κυβέρνηση. Να βγάλει το λαό σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας στο δρόμο. Για πρώτη φορά αγρότες, εργάτες, φοιτητές, γιατροί, δικηγόροι και έμποροι διαδηλώνουν μαζικά.

Ο χρόνος γυρίζει πίσω στο 2012, σαν κάτι να χρωστάει η ελληνική κοινωνία στην ιστορία. Η αποτυχία των πλατειών να αναδείξουν ένα καινούριο πολιτικό υποκείμενο, γεγονός που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ να καρπωθεί όλο το κύμα αγανάκτησης του λαού και τον οδήγησε στην εξουσία, αποθέτοντάς σε αυτόν όλες τις ελπίδες του και τις αγωνίες του αποτελεί πλέον παρελθόν. Το τέλος των ψευδαισθήσεων, η αρχή της συνειδητοποίησης.

Μέσα από τις εμπειρίες αυτών των έξι χρόνων της καταστροφής, ο λαός έπαθε και έμαθε. Από τα λεφτά υπάρχουν του Γιωργάκη, στον αντιμνημονιακό Σαμαρά και στον Τσίπρα. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποκαλύπτεται σε όλη του τη σαπίλα. Ψεύτες, δειλοί, ρηχοί κι απατεώνες, με μοναδική τους έννοια το δικό τους συμφέρον και των κολλητών τους… Κι η χώρα χωράφι άγονο και ξερό να γίνει, που πάνω της φυτρώνει μονάχα η απελπισία, η καταστροφή κι ο πόνος.

Μήπως όμως να είναι αργά πια για αντίσταση; Μήπως πια οι αγώνες του λαού μας είναι καταδικασμένοι να φέρουν πιο μεγάλη καταστροφή και πόνο; Μήπως πρέπει να γίνουμε ένα απέραντο νεκροταφείο και μέσα στο θρήνο και την αυτολύπηση να βρούμε καταφύγιο για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας; Με τα δικά σου λόγια θα απαντήσω σε σένα θλιβερέ Τσίπρα και στον καινούριο σου συνεργάτη, που σε ξεφτιλίζει δημόσια, το σαδιστή και νεοφασίστα, υπάλληλο της Αυτοκρατορίας του Χρήματος Σόιμπλε, όπως κάποτε του είπες. Να λυπάστε τους λαούς που περπατούν με το κεφάλι σκυφτό! Να μη λυπάστε τους λαούς που σηκώνουν το κεφάλι περήφανα!

Σαν κάτι να χρωστάμε στην ιστορία. Σαν η ανάγκη να μας συμβουλεύει την καρδιά και το νου. Τι πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια; Τι πρέπει να κάνουμε για να μη σφαχτούμε αναμεταξύ μας χωρισμένοι σε αριστερά και δεξιά στρατόπεδα; Τι πρέπει να κάνουμε για να ενώσουμε το λαό της πόλης και του χωριού; Τι πρέπει να κάνουμε για να χτίσουμε μια κοινωνία δίκαιη και μονιασμένη, που παλεύει με το μόχθο της για την επιβίωσή της;

Από το εγώ να περνάμε στο εμείς, γιατί μονάχα έτσι υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας. Από την επίδειξη κι από τη φτήνια συναισθημάτων και ιδεών να περνάμε στην απλότητα, που κρύβει μέσα της τόση γενναιοδωρία. Ο αγώνας μας υπερανθρώπινος, σαν τον αγώνα του Καζαντζάκη, σαν τον αγώνα του κάθε ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος, με ότι αυτό σημαίνει, όταν γύρω μας, στην ίδια την πλανητική γειτονιά μας, απλώνεται η δυστυχία και νεκρά παιδιά ξεβράζονται στην πόρτα του Αιγαίου.

Ο αγώνας μας άνισος. Τόσα στραβά να αλλάξουμε, τόσες δυσκολίες να ξεπεράσουμε. Φαντάζει από καιρό χαμένος, όπως κάθε μεγάλος αγώνας. Αυτός ο τόπος όμως, αυτό το παγκόσμιο σταυροδρόμι, που στάχτες το σκέπασαν πολλές φορές στο ρου τη ιστορίας, ξαναφύτρωνε κι ανέδιδε την μυρωδιά των αγριολούλουδών του, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ποιος Έλληνας πια δεν βλέπει πως μονάχα σα μας καταστρέψουν και πάρουν τον ήλιο και τις θάλασσές μας, τα σπίτια μας, τα όνειρα και την αξιοπρέπεια μας δεν θα μας παρατήσουν ταπεινωμένους κλωτσώντας μας σαν ντροπιασμένους σκύλους. Ποιος Έλληνας πια δε βλέπει πως για δαύτους ντόπιους και ξένους εκμεταλλευτές η ζωή μας δεν αξίζει τίποτες, ούτε καν ένα λεπτό από το χρόνο τους και το ευρώ τους. Σαν άλλους Εβραίους μας οδηγούν στα εκσυγχρονισμένα κρεματόριά τους.

Θα βρούμε τη δύναμη όμως αδελφέ. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει μαζί μας. Σαν κάτι να τις χρωστάμε. Σαν κάτι να μας χρωστάει. Θα βρούμε τη δύναμη και τη λογική να ξαναχτίσουμε την κοινωνία μας, όπως μονάχα οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν. Θα ανακαλύψουμε ξανά το φως της Δημοκρατίας, της πραγματικής Δημοκρατίας έχοντας όλοι λόγο και ένα μερίδιο εξουσίας. Δεν πρέπει να μας το κλέψουν οι επαγγελματίες της πολιτικής. Εμείς οι ερασιτέχνες θα αλλάξουμε τούτο τον τόπο. Εμείς που η τύχη μας είναι δεμένη με την τύχη αυτής της πατρίδας. Γιατί αν αυτή βουλιάξει θα βουλιάξουμε κι εμείς.

Κάναμε λάθη. Είμαστε ένοχοι για πολλά από τα δεινά που αντιμετωπίζουμε, όμως ένα λάθος δεν διορθώνεται με άλλο λάθος. Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, μοιρολατρικά να περιμένουμε το τέλος μας. Δεν θα κάτσουμε μοιρολατρικά να βλέπουμε τους νέους αυτού του τόπου να μαραζώνουν δίχως καμιά ελπίδα κι όραμα. Εμείς θα το δημιουργήσουμε από το μηδέν, αν χρειαστεί.

Κι αν όλα φαντάζουν χαμένα εμείς χρέος ιερό έχουμε να παλέψουμε. Για τις ζωές μας, για τα παιδιά μας, για τη δημοκρατία, για τον κόσμο ολάκερο, που βλέπει στην Ελλάδα το ζοφερό του μέλλον.

Ακούγονται μέσα στα μελίγγια μου τα λόγια του Γέρου του Μοριά: «Μον πέτρα την πέτρα να μην μείνει, εμείς δεν προσκυνούμε..». Καλό Αγώνα Έλληνες με λογισμό και μ’ όνειρο… με λογισμό και μ’ όνειρο…

Πηγή Τμήματος Ειδήσεων:
Βαρνάβας όμορφος τόπος να μένεις, δύσκολος να ζεις..