Του Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς
Με θρήνο για τη δημοκρατία μοιάζει το παρακάτω άρθρο, με απροσδόκητο (θα φανταζόταν ο απληροφόρητος) συντάκτη ένα πρώην υπουργό των οικονομικών της κυβέρνησης Ρέϊγκαν και αρχισυντάκτη της εφημερίδας του αμερικανικού χρηματιστηρίου, αλλά σπουδαίο Αμερικανό διανοούμενο και γενναίο αγωνιστή κάθε ανθρωπιστικού ιδεώδους. Παραθέτουμε τα κυριότερα σημεία του που αφορούν στην Ελλάδα και στα οποία δεν υπάρχει ίχνος επιείκειας η έστω οίκτου για τον κ. Τσίπρα:

Μετάφραση Μιχ. Στυλιανού

«΄Ολοι οι Ευρωπαίοι, αλλά και  οι αμέριμνοι Αμερικανοί και Καναδοί, καλούνται να λάβουν υπό σημείωση την παράδοση του Σύριζα στους εντολοδόχους του 1% ( της Ολιγαρχίας του Πλούτου)  . Το μήνυμα της συνθηκολόγησης του Σύριζα είναι ότι το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας σε ολόκληρη τη Δύση θα κατεδαφιστεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας συμφώνησε με τη λεηλασία από την πλουτοκρατία κάθε κατάκτησης σε κοινωνική πρόνοια που πέτυχε ο ελληνικός λαός στον 20ό Αιώνα. Συντάξεις και ιατρική περίθαλψη για τους ηλικιωμένους θα πάνε περίπατο. Η Ολιγαρχία του πλούτου έχει ανάγκη τα λεφτά.
Τα προστατευόμενα ελληνικά νησιά, τα λιμάνια, οι εταιρείες υδάτων, τα άπαντα της πατρογονικής κληρονομιάς του έθνους θα πουληθούν στην πλουτοκρατία. Φυσικά σε τιμές ευκαιρίας, αλλά οι επακόλουθοι λογαριασμοί του νερού δεν θα είναι  σε τιμές ευκαιρίας.
Αυτός είναι ο τρίτος κύκλος λιτότητας που επιβάλλεται στους ΄Ελληνες, λιτότητας που επιβλήθηκε με τη συνενοχή των ελληνικών κυβερνήσεων. Η συμφωνίες λιτότητας χρησιμεύουν ως προκάλυμμα της λεηλασίας του ελληνικού λαού, κυριολεκτικά από τα πάντα. Το ΔΝΤ είναι ένα μέλος της Τρόικα που επιβάλλει την λιτότητα, παρά το γεγονός ότι οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ έχουν αποφανθεί πως τα μέτρα λιτότητας αποδείχθηκαν λάθος. Με την λιτότητα η ελληνική οικονομία καταπιέσθηκε και σαν συνέπεια το βάρος του ελληνικού χρέους αυξήθηκε. Κάθε κύκλος λιτότητας  λιγοστεύει περισσότερο τις δυνατότητες  της Ελλάδος να πληρώσει το χρέος.
Αλλά όταν η πλουτοκρατία λεηλατεί, τα πραγματικά δεδομένα δεν ενδιαφέρουν. Η λιτότητα, που είναι η λεηλασία, συνέχισε να επιβάλλεται, παρά το γεγονός ότι οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ δεν μπορούν να την δικαιολογήσουν.
Η ελληνική δημοκρατία αποδείχθηκε ανίκανη. Η λεηλασία προχωρεί παρά την ψήφο με την οποία την απέρριψε ο ελληνικός λαός πριν μια εβδομάδα. ΄Ετσι, αυτό που παρατηρούμε στον Αλέξη Τσίπρα είναι έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό που αντιπροσωπεύει όχι τον ελληνικό λαό αλλά το 1% της Ολιγαρχίας του Πλούτου
Ο στεναγμός ανακούφισης του 1% της Ολιγαρχίας του πλούτου ακούστηκε σε όλο τον κόσμο. Το τελευταίο αριστερόστροφο κόμμα στην Ευρώπη, η αυτό που θεωρείται σαν τέτοιο, αναγκάστηκε σε υποταγή, όπως το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας, το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και όλα τα άλλα.
Χωρίς ιδεολογία να την στηρίζει, η ευρωπαϊκή Αριστερά είναι νεκρή, όπως και το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ. Με τον θάνατο αυτών των κομμάτων οι λαοί δεν έχουν πλέον φωνή. Μια κυβέρνηση όπου ο λαός δεν έχει φωνή δεν είναι δημοκρατία. Μπορούμε να το δούμε καθαρά στην Ελλάδα. Μια βδομάδα μετά την καθαρή  τοποθέτηση του ελληνικού λαού σε δημοψήφισμα, η κυβέρνησή του τον αγνοεί και «τα βρίσκει» με το 1% της Ολιγαρχίας του Πλούτου.
Το αμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε με την μεταφορά των θέσεων εργασίας στο εξωτερικό, που κατέστρεψε την πηγή χρηματοδότησής του στα σωματεία των εργατών βιομηχανίας. Η ευρωπαϊκή Αριστερά πέθανε με την Σοβιετική ΄Ενωση.
Η Σοβιετική ΄Ενωση ήταν ένα σύμβολο πως υπάρχει εναλλακτική επιλογή από τον καπιταλισμό. Η σοβιετική κατάρρευση στέρησε την Αριστερά από ένα οικονομικό πρόγραμμα και της άφησε, τουλάχιστον στην Αμερική, τέτοια «κοινωνικά ζητήματα» όπως οι εκτρώσεις, η ισότητα των φύλων, ο γάμος των ομοφυλόφιλων και ο ρατσισμός, με θέσεις που υπονόμευσαν το παραδοσιακό στήριγμα της Αριστεράς στην εργατική τάξη.
Σήμερα, με τους δυτικούς λαούς να αντιμετωπίζουν την προοπτική κολληγοποίησης και τον κόσμο την απειλή πυρηνικού πολέμου εξ αιτίας της αξίωσης των νεοσυντηρητικών Αμερικανών να θεωρούνται ο περιούσιος λαός και δικαιούχος της παγκόσμιας ηγεμονίας, η αμερικανική Αριστερά είναι απορροφημένη στον εξορκισμό της παλαιάς ομοσπονδιακής σημαίας εκστρατείας.
Ο Σύριζα δεν μπορούσε να κερδίσει αφού παρέλειψε να εθνικοποιήσει τις ελληνικές τράπεζες  απαντώντας στην απόφαση της Ε.Ε. να τις πνίξει. Η ελληνική ολιγαρχία του πλούτου ελέγχει τις τράπεζες και τα ΜΜΕ και οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις δεν δείχνουν την διάθεση να σταθούν δίπλα στον λαό.
Η κατάρρευση του τελευταίου αριστερού κόμματος στην Ευρώπη, του Σύριζα, σημαίνει ότι εάν δεν σηκωθούν πιο αποφασισμένα κόμματα στην Πορτογαλία, την Ισπανία και στην Ιταλία, η σκυτάλη περνάει στα δεξιά κόμματα, σαν το βρετανικό Κόμμα της Ανεξαρτησίας του Νάϊτζελ Φάρατζ, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λε Πεν και τα άλλα δεξιά κόμματα που προτάσσουν τον εθνικισμό κατά της  εθνικής εξόντωσης  με την συμμετοχή στην Ε.Ε…»